Tien dagen in Tibet

Enkele weken terug kwam ik op de travelblog van Tijl en Irma terecht, een stelletje reizigers dat werkelijk een fantastische reis aan het maken is. De schitterende foto’s van Mongolië spatten van het scherm af en ik was verkocht. Ik volg hun verhaal sindsdien met veel plezier. Ze doen semi-live verslag van hun reisavonturen op hun blog. En ik nodigde ze uit als gasten op Reismuts. Daarvoor schreven ze over hun ervaringen in Tibet. Een land waar ik al twee keer bijna ben geweest (vanuit China bij de grens en vanuit Nepal bij Mt. Everest). Toch nog niet echt en heeel graag ooit nog heen wil. Geen seven years voor Tijl en Irma, maar wel een prachtige tien dagen. Lees met hun mee.

De start van de wereldreis

Samen op wereldreis. Heel concreet waren de plannen nog niet, maar mocht het ooit zover komen dan wisten we al wel wat plekken die we zeker wilden bezoeken. Een daarvan was Tibet. Een land, of eigenlijk een regio, dat qua oppervlakte en landschap te vergelijken is met Mongolië en qua temperatuur trouwens ook. Klein verschilletje met Mongolië is de hoogte. En ja, dan hebben we het natuurlijk over de Himalaya, met als absoluut hoogtepunt de Mt. Everest, letterlijk en figuurlijk. Naast bergen heeft Tibet nog veel meer te bieden en dus moest er ruimte worden gemaakt in ons schema. Na de zeer gezellige kerstdagen in Beijing bleken er namelijk nog maar vier mogelijke ‘Tibetdagen’ in onze planning te zitten. Door onze route door China waar nodig in te korten hebben we er uiteindelijk gelukkig 10 dagen van weten te maken. Tien dagen in Tibet it is!

Eenmaal, andermaal …

Omdat Tibet momenteel een redelijk gevoelig onderwerp is in China, is een reis ernaartoe niet zomaar geregeld. Zo kun je bij je Chinese visumaanvraag bijvoorbeeld beter geen melding maken van een mogelijk bezoek aan die regio. Doe je dat wel dan is de kans zeer groot dat je aanvraag wordt afgekeurd. Eenmaal in China is het regelen van een special permit (speciale vergunning) de volgende stap. Gelukkig is dat redelijk eenvoudig omdat je het niet zelf hoeft te doen. Het enige lastige is het vinden van de juiste touroperator Op eigen houtje door Tibet reizen is niet mogelijk. Zeker weten doen we het niet, maar naar alle waarschijnlijkheid heeft dat te maken met de Chinese regering die niet wil dat toeristen andere delen van Tibet zien dan die door hen goed zijn gekeurd. Al helemaal als je er 15 dagen voor aankomst in Lhasa achterkomt dat het regelen van de hierboven genoemde permits minimaal 14 dagen in beslag neemt. En dus zijn wij de laatste dagen van 2015 nog druk bezig met het samenstellen van onze ideale tour en het vinden van de juiste prijs.

Zeker naar Lhasa

Een paar dagen Lhasa wordt door elke touroperator eigenlijk wel aangeraden. Ten eerste vanwege de bezienswaardigheden in de stad. Ten tweede vanwege de problemen die je mogelijk zou kunnen ervaren in verband met de hoogte. Even de tijd hebben om te acclimatiseren is dan geen overbodige luxe. Na Lhasa kan je in principe twee kanten op: natuur of cultuur. Kies je voor die laatste dan zal het vervolg van je tour zich in de meeste gevallen concentreren op de steden, kloosters en tempels rond Lhasa. Wij kiezen in onze tien dagen in Tibet echter voor de eerste optie, waarbij je na Lhasa via een aantal tussenstops een bezoek zal brengen aan het Mount Everest Base Camp. Er zijn overigens nog veel meer opties voor tours door Tibet, maar onze tijd was daar helaas te kort voor. Uiteindelijk komen we uit bij ChinaYak tours, die na enige onderhandeling akkoord gaan met een voor ons acceptabele prijs. Leuke bijkomstigheid is het feit dat ChinaYak onderdeel is van een grotere organisatie. Daardoor zullen we waarschijnlijk met een groep van rond de 10 personen Tibet gaan ontdekken.

Goed gezelschap

Vanuit Chengdu reizen we per trein naar Lhasa. De Qīnghǎi–Tibet spoorlijn staat bekend als een van de mooisten ter wereld. Zeker is dat het de hoogste ter wereld is, met het hoogste punt op 5072 meter en zo’n 86% van het traject boven de 4000. De oxygen-outlets die in elke coupé te vinden zijn, worden door een aantal mensen dan ook goed benut. De uitzichten onderweg zijn spectaculair en dus vliegen de 42 uur die nodig zijn om Lhasa te bereiken voorbij. Het onboard-entertainment dat door een Schotse ‘digital dinosaur’ (zijn woorden) verzorgd wordt, zorgt voor de nodige afleiding als er even niets te zien is. Zijn eerste avontuur bracht hem in ’64 al liftend van Londen naar Melbourne. Drie maanden later per boot van Sydney naar Panama betekende de start van het volgende avontuur. Genoeg verhalen om van te genieten dus, met hier en daar een geschiedenislesje voor de afwisseling.

De groep compleet

Eenmaal in Lhasa worden we opgewacht door onze gids Purbu, die ons na een kleine introductie over de stad naar ons hotel brengt. Daar aangekomen sturen we snel wat berichtjes naar het thuisfront, waarna we de stad in gaan om een eerste indruk te krijgen. Het verschil met andere Chinese steden is enorm, wat in het voordeel van Lhasa spreekt. Er is kleur, geur en geluid op straat, heel anders dan de grijze massa die we inmiddels gewend zijn. Op aanraden van Purbu gaan we een hapje eten bij het zeer toepasselijk genaamde Lhasa Kitchen, een beetje Westers gefocust, maar een absolute aanrader. Terug in het hotel maken we kennis met een aantal van onze groepsgenoten, die op ons aanraden ook maar een kijkje gaan nemen bij ons restaurantje. De volgende morgen is de groep voor het eerst compleet. Daniel, Dan(ial) en Garry from Down Under, Dennis uit Denemarken, Andreas, Patrick en Hauke die Duitsland vertegenwoordigen (Duitsers kom je echt overal tegen) en Frederick uit de U.S. of A. Een goed gezelschap voor tien dagen in Tibet.

Cultuursnuiven in Lhasa

De eerste dagen van onze tour spelen zich zoals gezegd af in Lhasa. Het ritueel is elke morgen hetzelfde: opstaan voor een gezamenlijk ontbijt, pick-up door onze gids en vervolgens richting de bus, waar onze chauffeur al op ons zit te wachten. Onze dagen hier zijn goed gevuld en dus leidt onze gids ons vaak kort en krachtig rond. Bezoekjes aan de belangrijkste kloosters en tempels van de stad zijn eigenlijk altijd wel inbegrepen, maar dat is gelukkig absoluut geen straf. Het Sera klooster, waar we een debat tussen de monniken mogen bijwonen, en het Drepung klooster, ooit een van de grootste kloosters ter wereld, staan op de planning voor dag 1. Een klein uurtje in het Tibet Museum geeft daarnaast de nodige inzichten in de geschiedenis van deze regio. Al heeft alles een overduidelijk pro-Chinees tintje. We sluiten de dag af met een gezamenlijk diner bij Lhasa Kitchen (sommigen waren daar nog niet geweest) en een paar biertjes in een lokaal barretje.

Het wereldberoemde Potala Palace

Dag 2 van onze tien dagen in Tibet is gereserveerd voor het wereldberoemde Potala Palace en de Jokhang tempel. De eerste van de twee is een indrukwekkend paleis, gebouwd op een heuvel midden in de stad, en is het boegbeeld van Tibet. In dit paleis hebben het merendeel van de voormalige Dalai Lama’s (de politieke en spirituele leiders van Tibet) gewoond. Het was bovendien het centrum van de politieke macht in de tijd dat de Dalai Lama Tibet regeerde. Geen wonder dus dat dit paleis in alle reisboeken van Tibet staat. In het echt is het nog indrukwekkender dan op de foto’s. Dit zal vast iets te maken hebben met de omvang van het gebouw en de sfeer eromheen: de geur van wierook, de bergen die de stad omringen en de biddende pelgrims die er rondlopen.

Vooral dat laatste maakt veel indruk. Het is ongelofelijk om te zien hoe toegewijd sommige van hen zijn. Ze zakken om de vijf meter op hun knieën en raken dan drie keer de grond met hun hoofd, zeer bijzonder om te zien. Die middag aanschouwen we hetzelfde ritueel bij de Jokhang tempel, waar enorme aantallen pelgrims het zogenaamde Barkhor Circuit volgen. Ze lopen trouwens altijd rechtsom, dus met de klok mee, en knielen of hun leven er vanaf hangt, in de hoop dat de toekomst veel goeds zal brengen.

Zelf op onderzoek

Buiten ons reisschema voor tien dagen in Tibet om hebben we gelukkig ook nog wat tijd om zelf op onderzoek uit te gaan. Lhasa wordt in deze tijd van het jaar namelijk overspoeld door Tibetaanse boeren die vanwege de wintermaanden weinig op het land kunnen doen en daarom hun pelgrimstocht naar Lhasa maken. En dat geeft de stad een heel bijzonder sfeertje. De mensen die we er zien dragen bijna allemaal traditionele, zeer kleurrijke kleding en hebben gezichten die een heel mensenleven beschrijven. Grappige bijkomstigheid is dat veel van die mensen ons net zo bijzonder vinden als wij hen, met de nodige fotoshoots tot gevolg. Buiten de mensen is Lhasa als stad ook erg bijzonder. De Tibetaanse stijl van bouwen (vierkante huizen die op een paar gekleurde lijnen na helemaal wit zijn geschilderd), de kleine, smalle straatjes en de overvolle winkeltjes maken de vrije uurtjes absoluut geen straf.

Op naar Mt. Everest

Een mooie rit brengt ons de volgende dag van onze tien dagen in Tibet naar Shigatse, een stadje halverwege de route naar Mount Everest. Onderweg zijn er verschillende checkpoints waarvoor onze chauffeur de kilometerteller regelmatig laat zakken tot zo’n 10 km/h. Hij doet dit om de stukken dat hij harder reed dan 40 te compenseren. Ondanks de prima kwaliteit van de weg waarop we rijden, is de maximum toegestane snelheid namelijk slechts 40 km/h. Shigatse is een stadje wat behalve een erg mooi klooster niet veel te bieden heeft, zeker niet in de winter aangezien de meeste restaurantjes dan gesloten blijken te zijn. Het Tashilhunpo Monastery is het grootste klooster in Tibet, wederom tegen een berg gebouwd en vol met Tibetaanse pelgrims.

Bovenaan het klooster staat een enorme witte muur, een zogenaamde Thanka Wall, die tijdens Tibetaanse feestdagen kleurrijk wordt versierd. Na een rondje door het klooster besluiten we richting die wall te lopen omdat we hopen dat we van daaruit een mooi uitzicht over de stad en het klooster zullen hebben. Halverwege het pad passeren we een bordje waarop staat “do not goup”. Vragend kijken we elkaar aan, niemand blijkt te weten wat ‘goupen’ is en dus lopen we verder. We hadden gelijk over het uitzicht en de muur blijkt geschikt voor een aantal coole groepsfoto’s. Wanneer we teruglopen kijken we nogmaals naar het bord en ineens valt het kwartje: “Ohh, do not go up!”. Oeps.

Naar Everest basecamp

Als we later die dag in ons hotel aankomen blijken we geluk te hebben. Omdat er één kamer is met een tweepersoonsbed en wij het enige stelletje zijn, krijgen wij die kamer toegewezen. Al is kamer misschien niet helemaal rechtvaardig, het was eerder een suite. Twee badkamers, een woonkamer en een slaapkamer; helemaal niet slecht dus. We besluiten na het eten wat biertjes te kopen en sluiten de avond gezellig af in onze woonkamer.

De volgende dag van onze reis van tien dagen door Tibet staan we om 6.00 uur op zodat we op tijd kunnen beginnen aan de lange reis naar Everest Base Camp. De Tibetaanse kant biedt blijkbaar de beste uitzichten op de berg aangezien er hier geen andere hoge bergen het zicht blokkeren. Waarschijnlijk overbodig om te vermelden, maar de top van de Mount Everest is met haar 8848 meter het hoogste punt ter wereld. Beklimmen van deze berg is dan ook bijna onmogelijk door het enorme drukverschil op deze hoogte en vereist maanden van training. Onderweg ervaren wij al een lichte hoofdpijn en kortademigheid door de hoogte en zijn dus blij dat we niet hoger hoeven te komen dan een pas van 5260 meter op de weg naar Base Camp.

Deze weg biedt ontzettend veel mooie uitzichten, met als hoogtepunt het viewpoint van waaruit we maar liefst vier bergtoppen kunnen zien die boven de 8000 meter uittorenen (in de hele wereld zijn er 14 van zulke reuzen). Dit leverde best wel wat foto’s op, die we natuurlijk niet voor onszelf willen houden en dus kun je ze zien in een fotoreportage. We brengen de nacht door in een guesthouse aan de voet van de Mt. Everest. Het feit dat we hier een prachtig uitzicht hebben en dat het de beste plek is om de zonsondergang en -opkomst te fotograferen, doet snel vergeten dat het er echt ontzettend koud is.

Laatste dagen in Tibet

Na een erg korte nacht voelt iedereen zich behoorlijk beroerd. Is het niet door de hoogte, dan wel door een tekort aan slaap. We duiken weer de bus in voor onze route terug naar Lhasa die verdeeld is over de komende twee dagen. Onderweg passeren we wederom een aantal ontzettend mooie uitzichtspunten, waar we natuurlijk even rondslenteren en de nodige foto’s maken. Dat geldt vooral voor dag twee. Dan wijken we namelijk af van de route die we tijdens de tien dagen in Tibet op de heenweg hebben gevolgd.

We stoppen bij twee gletsjermeren, waarvan het water blauwer is dan de lucht. Een van deze meren is het heilige Yamdro-tso meer. Wat meteen opvalt is het ontbreken van afval. Je ziet het door heel Tibet overal langs de wegen liggen, behalve rond dit meer. Nogmaals wordt duidelijk hoe belangrijk het geloof is voor de Tibetanen. Wat je hier wel weer tegenkomt, net als in de rest van Tibet, zijn zwerfhonden. Meestal staan er zo gauw wij uit de bus stappen een paar klaar, in de hoop wat eten toegegooid te krijgen. Als je ze wil benaderen schieten ze helaas vaak schuw weg. Het lijkt er op dat ze niet altijd even goed behandeld worden, best wel zielig dus.

De Karo-la gletsjer

We stoppen die dag ook nog bij de Karo-la gletsjer, waar de verkopers van wensvlaggetjes en sieraden ons meteen om de nek vliegen. Ook dit is namelijk een heilige plaats, waar de Tibetanen maar al te graag wat offers achterlaten. Is het niet in de vorm van wensvlaggetjes, dan is het wel door bepaalde grassen of kruiden te verbranden waardoor er een rokerige, maar lekkere geur wordt verspreid. We schieten nog wat laatste fotootjes en rijden dan door naar Lhasa, voor onze laatste avond in Tibet.

Om onze fantastische trip waardig af te sluiten, gaan we uit eten bij ons vaste restaurantje. We delen onze foto’s en genieten nog een laatste keer van het heerlijke brood dat gevuld is met yak vlees. De mensen die ons hebben vergezeld op ons avontuur door Tibet zijn de beste reisgenoten die we ons konden wensen. We hebben daarmee ontzettend veel geluk gehad. We lagen goed op een lijn en wij bleken niet de enigen te zijn die al veel van de wereld hadden gezien. En ja, dan zit er niks anders op dan verhalen uitwisselen, ervaringen delen en hopen dat we een aantal van hen nog tegen gaan komen tijdens het vervolg van onze reis.

Leestip: Nepal en Tibet, het dak van de wereld

Doei na tien dagen Tibet, of toch niet?

De ochtend van ons vertrek scheiden onze wegen. Wij worden samen met Patrick, Dan en Andreas (die ook naar Kathmandu vliegt) in alle vroegte opgehaald en op tijd gedropt op het vliegveld van Lhasa. Onze incheckbalie is nog niet open en dus gaan we op zoek naar een ontbijtje. Tot Irma’s grote geluk is er een Dico’s op het vliegveld en krijgt ze dus toch nog de echte Chinese fastfood-ervaring die ze zo graag wilde. Een kipburgertje is misschien niet het ideale begin van de dag, voor de Chinezen lijkt het heel gewoon. Na ons ontbijtje zijn we helemaal klaar voor onze volgende bestemming: Kathmandu. Helaas blijkt Kathmandu nog niet helemaal klaar voor ons. Door slecht weer op deze bestemming is onze vlucht namelijk zo’n zes uur vertraagd. Dat wordt wachten, lang wachten.

Wanneer we een filmpje op de iPad en een gratis lunch later toch eindelijk in de lucht hangen, kijken we vol verwachting uit het raam. We weten namelijk dat we over de Himalaya vliegen en dus de kans hebben de Mt. Everest nog een laatste keer te bewonderen. Als de eerste besneeuwde bergtoppen in beeld komen, vliegen we de wolken in en verdwijnen ze onder een witte laag. Dikke vette pech dus en bye bye Himalaya.

Door naar Chengdu

Als klap op de vuurpijl wordt er na een uur vliegen (de vlucht duurt maar 75 minuten) omgeroepen dat het nog steeds niet mogelijk is om te landen in Kathmandu. Omdat we blijkbaar niet in het donker in Lhasa kunnen landen is omkeren ook geen mogelijkheid en dus besluit de piloot door te vliegen naar Chengdu, nog zo’n twee uur vliegen verder. Morgen doen we een tweede poging. Gelukkig heeft Air China in Chengdu een bus klaarstaan, die ons naar een mooi hotel (met een heerlijk warme douche) brengt waar we op hun kosten de nacht door mogen brengen.

Omdat er geen directe vluchten van Chengdu naar Kathmandu vliegen, vertrekken we om 11 uur de volgende ochtend weer in de richting van Lhasa. Daar zijn we dan, terug in Tibet. Gelukkig loopt alles nu wel volgens plan en komen we die middag aan in het drukke en erg levendige Kathmandu. De extra dag was even balen, maar dit werd snel goedgemaakt toen we tijdens de vlucht uit het raam keken en dan toch nog het prachtige Himalaya gebergte konden zien, a view to remember.

Dit bericht over tien dagen in Tibet is inmiddels ook op de blog van Tijl en Irma verschenen met nog meer schitterende foto’s. Ben je nieuwsgierig naar de vorige en volgende avonturen van dit stelletje reizigers? Neem dan een kijkje op hun reisblog!