Er moet me even iets van het hart. Ik voel me altijd erg gevleid als er materiaal van mijn blog wordt gebruikt. Niet dat het zo vaak voor komt, maar misschien ben ik daarom dan een beetje trots. Wel wil ik het graag vooraf weten en een eervolle vermelding naar Reismuts. Ik begrijp het helemaal dat anderen ook zo behandeld wensen te worden en dus doe ik dat netjes. En auteursrechten zijn opgesteld om te beschermen. 

Van bestemmingen waar ik nog nooit ben geweest kan ik natuurlijk geen eigen foto’s hebben. Hoewel er tonnen aan auteursrecht-vrije foto’s op internet te vinden zijn, vraag ik eigenlijk altijd vrienden en collega-bloggers om plaatjes die ik mag gebruiken. En dan vermeld ik netjes de bron erbij. Zo ben ik altijd naar eer en geweten te werk gegaan. Alleen…

In de begintijd van deze blog heb ik een foto gebruikt, die ik dacht van een vriendin te hebben gehad. Tot ik een mail kreeg met de vervelende mededeling dat ik auteursrechten geschonden had. En een lelijke rekening. WAT?

Even was ik heel boos. Furieus! Ik zag het zo voor me dat er ergens in een stinkend zolderkamertje mensen foto’s op allerlei sites aan het screenen zijn op zoek naar een overtreding. En als er dan weer een gevonden is, wordt er hard gejuicht (Yes, we hebben er weer één!), high-fives uitgedeeld en kan er weer een rekening gestuurd worden. Gatver, het zal je baan maar zijn.

Wat maakt het ook uit, dacht ik. Ik geloof namelijk niet dat de fotograaf van ANP (daar bleek de foto van te zijn) er een nachtje slechter om heeft geslapen, omdat zijn foto op Reismuts stond. Nota bene op een blogbericht van drie jaar geleden, dat destijds en sindsdien nauwelijks lezers heeft gehad. De fotograaf zal vast wel smakelijk gelachen hebben toen de software van Permission Machine zijn foto op mijn blog vond en hij er opeens wel geld voor zou krijgen. Voor geleden schade. Welke dan?

Na het nodige uitzoekwerk kwam ik tot de conclusie dat ik er niet onder uit zou komen. Zo’n geval was bij de Rijdende Rechter voorgekomen en de dame in mijn schoenen moest toch betalen. Het bureau was na wat mailcontact zo vriendelijk om de licentiekosten om te zetten in een boete met een lager bedrag, nadat ik al had beloofd de foto direct te verwijderen en het nooit meer te doen.

Mijn zuur verdiende centjes. Nota bene voor een blog over de drie bestemmingen waar ik nooit heen wil! Dus nog niet eens een mooi plaatje dat het geld nog waard zou kunnen zijn.

Het was en is nooit mijn bedoeling geweest om inbreuk te maken op auteursrechten. Sorry. Maar eigenlijk ben ik nog steeds een beetje boos. Hebben de juristen daar nou echt niks beters te doen dan particulieren uit te knijpen die bij hun hobby zonder opzet per ongeluk een foutje maken?

De foto bovenaan dit bericht heb ik vanuit mijn luie strandstoel helemaal zelf gemaakt. Mocht je deze zonder voorafgaande schriftelijke toestemming gebruiken, dan zullen de mensen van Permission Machine je vinden en een dikke rekening sturen, zodat ik weer op vakantie kan.
Grapje.