September is en zal altijd de maand van grote tegenstellingen blijven. Dat is het eigenlijk al een aantal jaren met groot geluk en intens verdriet. Maar nog nooit eerder zoals nu. Ik wilde vertellen over onze trouwdag en over de traditionele Thaise Sak Yant tattoo’s die Remco en ik die dag hebben laten zetten. Over mijn prestatie op de Tilburg Ten Miles waarvoor veel lieve mensen Rashida en mij gesponsord hebben voor KWF. Over ons nichtje Eline dat geboren is. Over allerlei dagelijkse beslommeringen… maar op 19 september veranderde mijn wereld compleet, waardoor al het andere niet belangrijk meer was…

Ruim drie jaar geleden is bij papa chronische leukemie geconstateerd. Ik zal je niet vermoeien met alle complexe details van het ziekteverloop, maar ik kan je zeggen dat het alles behalve standaard is geweest. Ziekenhuis in, ziekenhuis weer uit. Naar een hospice voor de laatste levensweken… en toch weer naar huis voor bijna een jaar. Meerdere gesprekken met artsen over kritieke momenten dat het erop of eronder was. En het was altijd weer erop.

Mijn papa was een vechter. Opgeven was geen optie. Het leek haast hoe uitzichtlozer zijn situatie leek, hij er extra kracht uit putte om weer door te zetten en op te leven. De artsen wisten eigenlijk niet meer wat ze ervan moesten denken. En ik geloofde in wonderen, mijn papa was niet klein te krijgen!

Het ziekzijn was zwaar voor hem, fysiek en emotioneel. Door iedere klap die hij te verduren had, de chemo, de bijkomende klachten en de ziekenhuisbezoeken, leverde hij steeds beetje bij beetje in. Ondanks dat zijn er ook hele bijzondere momenten geweest. Als je zo vaak geconfronteerd wordt met de kwetsbaarheid van het leven, besef je ook des te meer hoe belangrijk het is om er alles uit te halen. Dus dat deden we zo goed mogelijk, door leuke dingen te ondernemen of door gewoon simpelweg samen te zijn.

Op zaterdag 16 september was papa jarig, hij werd 68 jaar. Die dag was eigenlijk een hele slechte dag. Dat wilde ik toen niet zo zien. Ik zag wel hoe ziek hij was, maar hij zou er weer bovenop komen. Dat deed hij immers altijd. De dag erna was hij weer ietsjes beter. We hebben toen zelfs even kunnen kletsen en gewoon afscheid genomen. “Welterusten, pap”, zei ik bij het weggaan ’s avonds, gevolgd door zijn standaard reactie “Welterusten, meid”. “Zie je wel” dacht ik, “hij flikt het ‘m weer”.

Deze keer niet…. Op dinsdag 19 september vroeg in de ochtend werd het stil… te stil… Met intens veel verdriet heb ik afscheid moeten nemen van mijn lieve papa.

Herinner mij
niet in sombere dagen.
Herinner mij
in de stralende zon.
Herinner mij
hoe ik was, toen ik nog alles kon.

De week erna is als een waas voorbij gevlogen. De dagen duurden lang met alles dat geregeld moest worden, maar achteraf leek het alsof het vijf minuten waren. Soms lijkt het heel even alsof het allemaal niet gebeurd is. Voor een paar seconden voelt alles normaal. Totdat de keiharde werkelijkheid weer als een klap in mijn gezicht terug komt en mijn hart weer vult met verdriet.

Ik heb bij het afscheid nemen alles kunnen doen dat ik hem beloofd had en dat ik voor papa wilde doen. Daar kan ik later dan goed op terug kijken, zegt men. Nu voelt dat nog niet zo. Ik ben overdonderd door en dankbaar voor alle warme belangstelling, lieve en troostende woorden, berichtjes, telefoontjes, kaartjes en bloemen voor mama, mijn broer en zijn gezin, tante Lia, Remco en mij. Hoewel er geen woorden zijn die het verdriet en gemis weg kunnen nemen, is de steun wel voelbaar en heel fijn. En ik ga in ieder geval mijn uiterste best doen papa te herinneren in zijn goede dagen. Dat verdient hij. Hopelijk brengen al die mooie, fijne herinneringen licht in deze donkere dagen.