Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik afscheid moest nemen van mijn lieve papa. Het is het zwaarste en moeilijkste dat ik ooit heb meegemaakt. Tijdens zijn afscheidsdienst heb ik een persoonlijke brief voorgelezen die ik aan hem had geschreven. In moeilijke tijden helpt het mij als ik mijn gevoelens en gedachten woorden probeer te geven. Vandaag is zo’n moeilijke dag. En daarom heb ik deze brief geschreven over hoe het een jaar later met me gaat.

Lieve pap,

Een jaar is voorbij sinds die oorverdovende stilte in de vroege ochtend viel. Ik herinner me het nog alsof het gisteren was. De rust die over je heen trok. Je zo verdiende rust. De wereld stond stil. De vogels begonnen te fluiten, maar ik hoorde ze niet. Jij had je rust gevonden, ik bleef achter met een leegte, pijn en verdriet. En oneindig veel tranen.

Het is een heel gek jaar geweest, pap. Men zegt dat tijd alle wonden heelt. Dat is niet waar. Er zijn juist meer wonden bijgekomen. Bij alle momenten waar jij bij had moeten zijn en waar ik je bij had gewenst, voelde het alsof scheermesjes diepe sneeën in mijn hart maakten. En die sneeën doen pijn. Herinneringen aan jou zorgen voor een brok in mijn keel. Tja, en die tranen, ik vraag me soms af hoe het mogelijk is dat ik nog kan huilen.

Pap, ik mis je zo ontzettend veel! Hoewel we in de jaren ervoor elkaar nog van alles hebben kunnen vertellen en vragen, zal het nooit genoeg zijn. Een dochter kan nooit genoeg knuffels van haar vader krijgen.

Eerlijk gezegd schrijf ik deze brief al een paar dagen eerder. De baby kan immers ieder moment komen. Jouw kleinkind dat je helaas nooit zult leren kennen. Dat maakte het jaar nog gekker. Zo’n groot gemis en tegelijkertijd zo’n groot wonder.

Herinner mij
niet in sombere dagen.
Herinner mij
in de stralende zon.
Herinner mij
hoe ik was, toen ik nog alles kon.

Ik zal je kleinzoon mooie verhalen over jou vertellen. Net als Remco over zijn ouders zal doen. Gelukkig is smam de allerliefste oma voor hem. En ik zal hem later het boek laten lezen dat we samen hebben ingevuld. Ik vind het fijn daar uit te lezen. Vooral jouw aanvullingen die je er stiekem zelf nog in hebt geschreven. En eindelijk heb ik de tijd en rust gevonden om een fotoalbum te maken, als herinnering en eerbetoon aan jou.

Alweer 365 dagen zonder jou. Een jaar geleden dacht ik niet dat ik het zonder jou zou kunnen redden, maar ik heb het gered. We hebben het allemaal gered, ieder op zijn of haar eigen manier en gelukkig ook met elkaar. Maar weet, lieve pap, ik mis je nog steeds iedere dag!