Een tijdje twijfel ik al over deze blog. Zal ik hem wel schrijven? Of toch niet? Wel doen? Niet doen? “Huh?” zie ik je denken. Nou, ik heb al vaker over goede voornemens geschreven. Dat thema komt rond iedere jaarwisseling natuurlijk weer een keertje boven. Maar even serieus, in hoeveel gevallen leiden alle geboden en verboden nou echt tot een gelukkiger jaar? Daarom twijfel ik…

Al die keren dat ik met mezelf afsprak om gezonder te eten, af te vallen, meer te sporten, te stoppen met roken, enzovoorts, was de desillusie aan het einde van het jaar groot. Natuurlijk had ik weer dappere pogingen ondernomen en zo nu en dan lukt een goed voornemen… eventjes. Totdat “life happens” en ik gewoon zin heb in alles behalve mijn goede voornemens. Chocolade troost namelijk best wel en dat gevoel heb ik bij de sportschool nooit gekregen.

Stoppen met roken is overigens nog het beste gelukt. Niet omdat ik het me voor had genomen. Wel omdat Remco stopte, ik daardoor minder verleiding zag en daardoor nu zo goed als gestopt ben. (Totdat er een feestje met veel wijn is, dan wil ik er nog wel eens eentje opsteken, maar goed.)

Wat is het nut dan van goede voornemens? Daarom sla ik het dit jaar even over. We zitten inmiddels al in de tweede helft van de eerste maand en ik ga mezelf geen geboden en verboden opleggen.

Eigenlijk heb ik wel een wens. Dat is dat 2018 een rustig jaar zal worden. Zo eentje waar je op terugkijkt en denkt, dat ging lekker vlot en soepel. Dat zou ik wel heel fijn vinden. En ik heb hoop. Het Engelse woord “faith” dekt misschien beter de lading. In liefde en gezelligheid. In met volle teugen genieten van het moment. Niet socializen omdat het hoort, maar echte oprechte en volledige aandacht voor anderen. En nee, deze laatste is geen goed voornemen. Het is een belofte 😉

Heb jij goede voornemens gemaakt voor dit jaar?