December zat boordevol feesten en een groter contrast met mijn emoties had er niet kunnen bestaan. Natuurlijk heb ik gelachen op de verjaardagen, geproost op de fijne feestdagen en hele gezellige momenten gehad. Ik ben immers nog steeds ik en ik hou nog steeds van het leven. Maar het gemis van papa sneed vlijmscherp door mijn hart. En nee, niet alleen met kerst, waar iedereen me goedbedoeld voor had gewaarschuwd. Het verdriet overviel me juist op de momenten dat ik het niet aan zag komen. Een groot contrast met de feestvreugde dus.
Er waren echt wel veel feestjes deze keer. Op 1 december was de bruiloft van vrienden. Een gezellige middag met een prachtige bruid en bruidegom en zoveel liefde tussen die twee dat ik alleen al van die positieve vibes een beetje dronken werd.
En dit jaar reed de Sint ons huisje eens niet voorbij. Ik werd super verrast met cadeautjes, erg leuk! Ik volg het programma Helemaal het Einde altijd en ik was nieuwsgierig naar het boek van de familie Van Kooij. Dat had de Sint blijkbaar gezien. Nu is 5 december ook de jubileumdatum van de eerste date van Remco en mij, dus voor ons een extra bijzondere avondje. Verder vierde ik ook nog enkele verjaardagen en zo gingen de decemberdagen best wel snel voorbij.
Afgelopen maand heb ik ook flink wat kilometers gewandeld. Op een morgen waren Remco en ik tamelijk vroeg uit de veren om een langere wandeling te maken. Het was toevallig mistig, wat hele mystieke plaatjes opleverde van de Oisterwijkse bossen en vennen.
We besloten na die wandeling om voor onze reis aan het einde van de maand nog nieuwe wandelschoenen aan te schaffen. Ik wilde graag een hoger model, zodat ze warmer zijn en beter bestand tegen winterse weersomstandigheden.
Die schoenen kon ik meteen goed uitproberen, want een dag na aanschaf veranderde de wereld in een winterwonderland. We gingen weer terug naar de Oisterwijkse bossen en hoewel we er nog zo kort geleden waren geweest zag het landschap er nu totaal onherkenbaar uit. En ik voelde me als een kind zo blij in het dikke pak sneeuw.
De derde wandeling die maand was in het gebied Huis ter Heide, ook zo’n vijftien minuten van huis. Het was wel even lekker om een frisse neus te halen in het dennen- en naaldbos. De wandeling an sich vond ik niet erg spectaculair. Hoewel de herfsttinten wel mooi waren, was het er behoorlijk kaal, maar ik kan me voorstellen dat het er in een ander seizoen weer heel anders uit ziet.
In de aanloop naar de kerst ging het wat minder. Ik merkte dat – zoals ook iedereen al had gewaarschuwd – de dagen zwaarder werden. Mijn weerstand werd minder, ik kreeg last van mijn keel en neus en ik wilde steeds vroeg onder de wol. Het meest had ik last van mijn verdriet. Ik wilde eigenlijk gewoon even helemaal niets meer. Daarom heb ik toen toch maar hier en daar een verjaardag en zo geskipt (sorry, lieve vriendinnetjes), maar ik had sterk de behoefte om weer tijdelijk onder een steen weg te kruipen.
En toen stonden de kerstdagen voor de deur. Een van mijn fijnste herinneringen van papa is hoe hij altijd iedereen verraste met cadeautjes onder de kerstboom. Mede daarom had ik stiekem kerstcadeautjes gekocht voor mama en Remco, om samen op eerste kerstdag onder de (mini)kerstboom open te maken. Ze waren super verrast, dus mijn actie was erg geslaagd. Het was fijn om de spirit van papa zo een beetje bij me te hebben. De kerstdagen waren dit jaar al moeilijk genoeg, het geven van de cadeautjes zoals hij gedaan zou hebben gaf een beetje troost. En ik werd zelf ook nog totaal onverwacht verrast met kadootjes, super lief!
Verder bestonden de kerstdagen uit samenzijn met familie en eten, veel eten. En spullen inpakken, want de dag na kerst stapten Remco en ik de auto in naar Trier. We maakten uitstapjes naar Cochem en omgeving en reden door naar Luxemburg voor nog meer vertier. Het was heerlijk er samen met Remco wat langer tussenuit te zijn en ons terug te trekken in onze fijne appartementjes. Naast alle emotionele zaken was het bij ons beiden op het werk vrij druk geweest, dus hoog tijd om even wat langer samen uit te blazen en weer op te laden. Ik vertel je binnenkort nog meer over de leuke tripjes die we hebben gemaakt.
Tot slot de jaarwisseling. Een afsluiting van een jaar gebruiken als een afsluiting van een heftige periode, dat was eerder mijn idee geweest. What was I thinking… zo werkt het natuurlijk niet. Op 1 januari voelde ik me eerlijk gezegd nog beroerder, want het verdriet was niet minder en de kater maakte alles des te erger. Maar hè, ik ben ik, dus ik ga er gewoon weer voor. Ik weet dat ik nog zware momenten tegemoet ga. Ik weet ook dat er heel veel leuke dingen staan te gebeuren. Ik zoek nog even naar de balans.
Ik ben wel heel benieuwd, hoe was jouw feestmaand?
Mooi terugblik meid. Kan heel goed begrijpen dat het zwaarder wordt met zulke dagen. En op 1 januari is er inderdaad niet zomaar een knop om. Het is simpelweg de wijzer van de klok die weer een beetje opschuift. Neem je tijd, dit kan lang duren en dat geeft helemaal niets. Mijn kerst was gezellig, maar miste wel mijn familie.
Dankjewel Meis! Zo is het inderdaad. Kan me voorstellen dat je je familie miste. Dat zijn toch die dagen hè?