Zo blij zijn wij, dat Remco en ik in december een tweede kindje verwachten. Ik ben zwanger en Mats wordt grote broer! Tja, ik kan er een hele spannende inleiding over schrijven, maar de titel zegt natuurlijk al genoeg. En nu we het via social media met de wereld gedeeld hebben, kan een persoonlijke blog erover natuurlijk niet achterblijven. Ik vertel je er een beetje meer over.

April 2020

Het is de eerste week van april. Het virus heeft Nederland – correctie: de hele wereld – volledig in zijn ban. Remco en ik werken al een aantal weken volledig thuis. Mats mag wel naar de opvang, omdat ik voor de zorg werk. Maar dat vind ik spannend. Ik hou contact met andere mensen zoveel mogelijk af. Mijn moeder is op dit moment ernstig ziek en daar mag niets meer bij komen. Ik maak me zorgen om haar en om de wereld. Remco doet alle boodschappen en ik kom nergens meer. De dagen dat ik niet werk, bestaan louter uit een wandelingetje in de buurt en in het weekend een wandeling in een van de natuurgebieden rond Tilburg. Alleen als het rustig is natuurlijk en de afstand tot anderen gehanteerd kan worden. Verder staat ons leven op pauze. Het voelt als in een soort zeepbel.

Positieve zwangerschapstest

Tot die ene ochtend dat ik dacht “laat ik eens een test doen, want het duurt deze maand wel erg lang”. Een streepje. En voorzichtig een tweede streepje. Of toch niet? Ik haal Remco er snel bij, want misschien zie ik het niet goed. Jawel hoor, twee streepjes. Een positieve zwangerschapstest! Halleluja!

We lachen, springen en dansen. Een droom die we haast niet durfden te dromen begint toch. We mogen een tweede kindje gaan verwelkomen!

De dagen erna begint de misselijkheid en de vermoeidheid steeds meer op te spelen. Mijn buik groeit al bijzonder snel. Aangezien ik anderhalf jaar geleden nog zwanger was, lijkt het alsog mijn lichaam denkt “yes, hier gaan we weer!” en alle kwaaltjes van toen komen beetje bij beetje terug. Maar I don’t care. Ik ben zwanger! Dankzij het thuis werken, kan ik in stilte thuis lijden en misselijk zijn. En niemand ziet die buik via beeldbellen.

3 maanden zwanger

Inmiddels voel ik me iedere dag ietsjes beter. En door de versoepelingen in Nederland kom ik zo nu en dan ook weer ergens. Ik ga steeds meer weer naar mijn werk toe. Dat vind ik wel fijn, ik heb mijn collega’s wel gemist, want video bellen is toch wel anders. En Remco en ik spreken zo nu en dan weer met familie en vrienden af. Op 1,5 meter afstand natuurlijk.

Door de huidige situatie verlopen de controles van de zwangerschap wel anders. Zo moest ik alleen naar de eerste echo. Veel gaat er telefonisch. Ik merk wel dat er een versoepeling komt. Remco mag straks wel mee naar de twintig weken echo, gelukkig! Ik hoop dat alles tot december nog verder verbetert. De uitgerekende datum is begin december. Het is maar een richtdatum, heb ik met Mats wel geleerd (die bleef veel langer zitten). De baby is er in ieder geval voor de kerst uit 😉

Met mijn moeder gaat het trouwens inmiddels boven verwachting goed. Zij is door de behandeling heen gevlogen, ondanks de gekke tijd. En de zorgen zijn nu zo goed als weg. Ik kan nu oprecht – ondanks de gekke tijd – genieten van deze bijzondere tijd van zwanger zijn.

Grote broer Mats

Of Mats het nu begrijpt? Ik vraag het me af. Hij roept baby tegen mijn buik, maar af en toe ook tegen zijn buik of tegen die van oma. Hij praat steeds meer en zegt ‘meisje’ en ‘zusje’. Misschien heeft hij een voorspellende blik. Of het woord ‘broertje’ is simpelweg moeilijker uit te spreken. Het maakt niet uit, ik weet zeker dat hij super blij gaat zijn met een broertje of zusje om mee te spelen. En ik kijk er enorm naar uit met zijn viertjes de wereld verder te gaan verkennen.

zwanger

Lees ook hoe het verder gaat in een persoonlijke update over de zwangerschap.