Jeeeeeeeeeej! Al weken moet ik me inhouden om het niet van de daken te schreeuwen, want Remco en ik zijn zoooo happy! En nu is het moment aangebroken dat we het met iedereen willen delen: we verwachten een kindje! Een baby. Een kleine. Een mini. Ik ben zwanger!!!

Dat ene moment in de badkamer zo’n zeven weken geleden weet ik nog goed. Ik was al een week laat. What the f*ck! Een plusje! Giebelend als een klein meisje kwam ik de slaapkamer in om Remco het resultaat te laten controleren. Ja, er stond echt een plusje in het venstertje. Zijn ogen glinsterden van trots. WOW! Ik werd overspoeld door gevoelens van blijdschap, verrassing, hoop en liefde. Woehie!!

En onzekerheid. Die volgde snel. Gaat het deze keer wel goed? Klopt de test wel? Mijn hoofd duizelde met vragen, terwijl ik door de kamer danste. Oh ja, ik moest op schieten, ik moest naar mijn werk. Alsof ik daar nu nog zin in had 🙂

De afgelopen weken zijn een bijzondere rollercoaster geweest. Fysiek voelde ik me best wel goed. Ik was niet echt misselijk, wel had ik veel honger en dorst. En ik was moe, onwaarschijnlijk moe. De dagen bestonden uit werken, eten en slapen. Maar hé, I don’t care. Ik ben ten slotte zwanger! Ik geloof dat mijn hormonen soms ook wel opspeelden, althans dat begrijp ik van Remco die inmiddels goed weet wanneer het zin heeft om in discussie te gaan en wanneer totaal niet. De lieverd!

Mijn hoofd maakte soms overuren. Vragen voor de verloskundige. De kinderkamer. Namen. Natuurlijk weet ik dat we er nog maanden de tijd voor hebben, maar sinds ik weet dat ik zwanger ben, blijven de vragen komen. Vooral de onzekerheid over of het allemaal wel goed zou gaan nam soms de overhand. Ieder krampje, steekje, pfoe, ik moest er erg aan wennen om te durven vertrouwen op dat het goed ging en dat het de groeiende baby was die al die dingen veroorzaakte.

En dan de echo’s. Dat zijn toch wel hele bijzondere momenten. Vooral de termijnecho, toen we zagen dat het wurmpje zich heeft ontwikkeld tot een mini-mensje met alles erop en eraan. Onwijs speciaal!

Sindsdien voel ik me op een roze wolk. En ik geniet er enorm van. Ten minste, als ik de puf ervoor heb 😉 Maar dat wordt vast weer beter. Of niet. Maakt ook niet uit, happy ben ik toch wel!