Normaliter vind ik het heerlijk om aan het einde van een jaar stil te staan bij wat er in de voorgaande 365 dagen is gebeurd. Dat gaat altijd gepaard met een lach en een traan. Ieder jaar kent immers hoogtepunten en dieptepunten. Ik denk dat feitelijk gezien 2017 niet heel anders was. Gevoelsmatig is er wel een enorme disbalans. Het maakt eigenlijk niet uit hoeveel en hoe intens er geluksmomenten waren, het zal altijd in een schril contrast staan met het meest verdrietige en droevige dat ik ooit heb meegemaakt. Daarom vind ik het deze keer lastig om de terugblik volledig te schrijven, dus met het diepte-, maar ook met de hoogtepunten. Maar ik ga mijn best doen.

Laat ik dan maar meteen met het lastigste onderwerp beginnen. Voor 2017 aanbrak wist ik al diep van binnen dat dit het jaar van afscheid nemen zou worden. Het ging namelijk daarvoor al heel slecht met mijn vader. In september 2016 kwam hij in een hospice terecht voor zijn laatste dagen. Hij vocht en knokte en wist zelfs zo ver op te leven dat hij weer naar huis mocht. Ondanks de opleving was het eigenlijk ook steeds grenzen verleggen van wat het betekent als het “goed” gaat, want hij was en bleef ernstig ziek. Dus ik bleef me continu zorgen maken.

De tijd met hem voelde als geleende tijd en daar wilde ik zuinig op zijn, maar ik was er ook bang van. Iedere keer dat hij weer in het ziekenhuis belandde, vreesde ik dat het de laatste keer zou zijn. ’s Nachts lag mijn mobiel met geluid aan naast mijn bed, want ik wist maar nooit of er iets mis zou gaan. Al die maanden leefde ik onder een hoogspanning van zorgen. En hij werd alleen maar zwakker en zieker.

Echt alles is uit de kast getrokken om hem steeds op te lappen. Ik heb meerdere keren wonderen zien gebeuren als de artsen met hun handen in het haar zaten en papa toch weer een tegenslag wist te overwinnen. Tot het op een moment dat hij echt niet meer kon. Dat was 19 september het geval. Papa overleed en sindsdien ben ik niet meer heel. Niet meer hetzelfde. Nog steeds papa´s kleine meisje, maar nu moet ik het voortaan zonder papa doen. En dat valt me echt heel zwaar. Ik maak er het beste van. Dat zou hij willen en dat wil ik ook. Dat levenslustige heb ik van hem 🙂

Laatst vond ik een briefje in mijn portemonnee, ergens in een achtervakje. Zo’n klein opgerold papiertje met een quote erop uit een doosje vol met rolletjes papier. Ik weet nog wanneer ik dat papiertje uit koos, namelijk tijdens de tweede date met Remco bij hem thuis, alweer ruim drie jaar geleden. Toen las ik het. Eerst voor mezelf. Vervolgens hardop. Ik glimlachte. Ik vond het een mooie spreuk. En daarom mocht ik het papiertje meenemen, dus ik stak het in mijn portemonnee.

Nou ben ik niet erg zweverig (vind ik zelf), maar dat soort spreuken lijk ik nooit helemaal random te kiezen. Hoewel, deze keer werd de betekenis ervan me pas later echt duidelijk. Op die fijne avond leek het misschien toeval, maar het is juist die ene zin op dat papiertje dat ik sindsdien steeds bij me heb gehad en toevallig laatst weer vond en las. Die zin omschrijft exact mijn gevoel op dit moment.

Het zijn niet de omstandigheden in ons leven, maar het is onze houding tegenover het leven die ons gelukkig of ongelukkig maakt.

En daarom wil ik ook heel graag met je terugblikken op alle hoogtepunten uit 2017, want ondanks alles waren die er ook. Natuurlijk alle reizen van het afgelopen jaar, waar ik eerder al met je op terugblikte. Een ander toppunt was zeker het concert van Bruno Mars. Daar wilde ik al zo lang een keer heen, dus toen hij naar Europa kwam, wilde ik echt heeeeel graag een kaartje. En het was echt waanzinnig tof!

Een ander hoogtepunt was mijn nieuwe baan. Per 1 mei ben ik begonnen bij Pondres en dat bevalt me nog steeds onwijs goed. De sfeer is fijn, de collega’s zijn gezellig en de uitdagingen die ik aan mag pakken blijven interessant. Zeker als ik kijk naar wat ik privé voor mijn kiezen heb gehad en hoe relaxt mijn werk ermee om is gegaan en me de ruimte heeft gegeven om ermee te dealen, dat bevestigt voor mij alleen nog maar meer dat ik echt een super job heb.

Verder kun je dit jaar wel een beestenboel noemen. Een internationaal gezelschap aan konijnen is bij ons komen wonen, nou ja in de tuin dan, namelijk de Vlaamse reus Caesar en de Hollanders Bella en Loïs. Ook hebben we een vijver gebouwd en gevuld met goudvissen. Als verjaardagscadeau voor mama had ik voor ons een privé rondleiding bij de Apenheul geregeld. Een super gezellige en informatieve dag tussen de apen.

In juli mocht ik zelf een dagje aan de bak als dierenverzorger in een dierenopvang. Ik had de smaak zo goed te pakken dat ik eindelijk besloot er verder iets mee te gaan doen en daarom startte ik met de opleiding voor dierenverzorgende. Door alle privé omstandigheden is die al een tijdje stil komen te liggen.

Het jaar kende gelukkig ontelbaar veel gezelligheid en liefdevolle momenten met vrienden en familie en zelfs ook bijzondere ontmoetingen. Een van mijn favoriete momenten was het tuinfeest dat Remco ik in juli voor vrienden gaven. Het was ook een uniek moment om met zoveel vrienden van beide kanten bij elkaar te zijn. En in de heftige tijd die volgde voelde ik zoveel steun van alle lieve mensen om ons heen, dat heeft me echt heel erg geholpen.

Mijn topprestatie van het jaar is het meedoen aan de Tilburg Ten Miles. Mijn beste vriendinnetje en ik deden de vijf kilometer. We vroegen mensen te sponsoren voor het KWF en waren verbaasd over de grote hoeveelheid aandacht en steun voor ons en gelukkig ook euro’s voor het goede doel. Zo fijn!

En afgelopen jaar heb ik meerdere tatoeages laten zetten. In Hong Kong lieten Remco en ik dezelfde drie Chinese tekens zetten die daardoor een dubbele betekenis kregen. De tekens staan namelijk voor liefde en reizen en gecombineerd staat er in het Chinees “Ik hou van reizen”.

Ter ere van onze trouwdag in september lieten we vervolgens Thaise Sak Yant tatoeages zetten. En later die maand liet ik in papa’s handschrift “Travel” op mijn pols schrijven. Je kunt je voorstellen dat die laatste en tevens de kleinste de meest waardevolle voor me is geworden.

Ik heb een haat-liefde verhouding met tatoeages ontwikkeld: zodra de naald erin gaat, heb ik eigenlijk weer een beetje spijt, omdat het zo venijnig pijnlijk is, maar aan de andere kant vind ik het zo mooi, dat ik er toch nog wel meer wil. Dus ik ben as we speak toch al weer met de volgende bezig.

En wat het komende jaar verder gaat brengen? Het zal een gek, verwarrend, soms droevig jaar worden met veel “eerste keren” zonder papa erbij. En tegelijkertijd veel leuke, fijne, warme momenten zijn, dat weet ik zeker.