Laatst hoorde ik iemand zeggen “The only way out is through”. Als je zou weten waar ik dit hoorde, zou je waarschijnlijk in een deuk liggen. Het was een compleet andere context, maar dat maakt even niet uit. Deze quote omschrijft voor mij precies het thema van de afgelopen maand. Bittere pillen slikken, tranen wegvegen en doorgaan. Toch, net zo voorzichtig als de zon zo af en toe door het barre herfstweer door brak, zo verscheen er ook iets vaker een glimlach op mijn gezicht. Ja, de enige weg eruit is erdoorheen. Nou, daar ging ik dan.

De maand begon met Allerzielen. Het is een katholieke traditie om op die dag overledenen te herdenken. Vanuit mijn katholieke opvoeding sta ik al jaren die dag extra stil bij mijn overleden dierbaren en bezoek ik hun laatste rustplaats. Dit jaar… slik! Heftig en confronterend.

Ik voelde een ontzettend sterke behoefte aan acties en ondernemingen die me vrolijk maken, nog meer dan anders. En reizen boeken is er daar natuurlijk een van. Nieuwjaar vier ik eigenlijk al jaren in het buitenland, maar voor de aankomende jaarwisseling hadden Remco en ik nog geen concrete plannen. De ideeën zwabberden van Kroatië naar Spanje, naar de Seychellen (totally out of our budget), naar Azië, naar… Trier en Luxemburg.

Anderhalf jaar geleden zouden Remco en ik tijdens ons kampeer-avontuur in Oostenrijk ook daar heen gaan, maar die reis hebben we eerder af moeten breken door het ziekzijn van mijn vader. Na alles van de afgelopen maanden vond ik het wel passend om juist nu die trip alsnog af te gaan maken. Afsluiting van een reis als afsluiting van een jaar en als een soort van symbolische afsluiting van een intens heftige periode. (Voor zover ik nu al van afsluiting kan spreken op dat laatste punt.)

En het bleef niet alleen bij deze trip. Ook onze ‘grote’ vakantie van 2018 hebben we geboekt. We gaan in mei tweeënhalve week naar de Filippijnen! Let de voorpret begin! Tips zijn uiteraard erg welkom. Het voelt gek om voor het eerst sinds een lange tijd een verre reis te boeken zonder me te hoeven afvragen of de gezondheid van papa het toe zou laten. Ook wel bevrijdend, maar vooral gek.

Iets anders dat me blij maakt, is zo nu en dan de keukenprinses uithangen. Ik besloot weer eens uitgebreid te koken, deze keer voor een vriendinnetje. Dat pakte goed uit, al zeg ik het zelf. Als vooraf maakte ik een avocado bavarois met gorgonzola en walnoot. Een erg lekkere combinatie. En als hoofdgerecht had ik parelgort op een bedje van spinazie (zo zeggen ze dat toch altijd? 😉 ) met gebakken bloemkool, bloemkoolmousse, kastanjechampignons en hazelnoten. Ook weer goed gelukt. Als toetje had ik een van mijn favorieten: aardbeien met pindakaas en gesmolten chocolade. Ohh zo lekker!

En je gelooft het bijna niet, maar de volgende dag tikte de weegschaal eindelijk 10 kg minder aan! Na bijna vier maanden detox, hardlopen, shakes, springtouwen en zo nu en dan een beetje streng voor mezelf zijn werpt het zijn vruchten – of beter gezegd kilo’s – af. Eigenlijk beschamend en schandalig dat ik überhaupt zoveel meer woog, maar goed… Het geeft vertrouwen, ik voel me er goed bij en ik ben tevreden met deze leefstijl. Dus de laatste kilo’s gaan ook zeker nog lukken.


Naast het concreter maken van reisplannen had ik ook zin er op uit te trekken. Het boek ‘Wild’ van Cheryl Strayed heb ik al een tijdje terug gelezen. Afgelopen maand keek ik de film, die – zoals bij vrijwel alle verfilmingen het geval is – het verhaal vele malen compacter en minder diepgaand vertelt, maar het verhaal prikkelde me wel opnieuw. Ik had opeens een onwijze zin om te gaan wandelen. Geen 1700 kilometer door extreme omgevingen, het werden er ongeveer 9 door onze Hollandse heuvels, maar wat was het fijn om een dag door de natuur te banjeren! Wandelschoenen aan, rugzak op en om half 9 ’s ochtends (voor een weekend is dit voor ons mega vroeg!) stonden Remco en ik op de Veluwe. Schitterend! De wandeling bracht een aangename balans tussen inspanning en ontspanning. (Binnenkort vertel ik je meer over de route.)

De mindere kilo’s in combinatie met de leuke wandeling leidden tot een persoonlijke bekentenis op Instagram. Ik krijg wel eens de vraag waarom ik zelden zelf op een foto sta, of waarom ik er maar klein op sta of met mijn rug naar de camera. Nou, ik sta niet graag met mijn snoet pontificaal in beeld. Een (groot) stuk onzekerheid van mij en de laatste tijd vooral ook droevigheid, dus zo leuk zou een foto er dan ook niet uit zien. De onzekerheid wordt minder en mijn glimlach komt weer steeds vaker terug. En dus dacht, f*ck it: Hier ben ik! Om vervolgens overladen te worden met lieve reacties, super lief!

In het laatste weekend van de maand spendeerden Remco en ik ook nog een zondag in Antwerpen. Het is niet mijn favoriete Belgische stad. Ik ben er al vaak geweest en de stad ‘pakt’ me niet echt. Maar ze ligt dichtbij huis, dus het is voor ons makkelijk om er even naar toe te gaan. Misschien omdat ik er juist niets van verwachtte, was het eigenlijk best wel leuk. Ik had geen idee dat de stad een van de mooiste treinstations van Europa heeft.


En een korte vooruitblik… ik moet eerlijk zeggen dat ik enorm op zie tegen de feestdagen. Ik vind het ieder jaar al een hoop gedoe met sociale verplichtingen, dit jaar ontwijk ik de dagen liever compleet. Maar ja, de enige weg eruit is erdoorheen… dus daar ga ik dan maar weer.

Hoe was jouw november maand?