Tja… Het zal je na de vorige terugblik niet verbazen dat oktober geen fijne maand voor me was. Het gemis is echt enorm. Ik ben in eerste instantie vooral heel boos geweest. Woedend. Hoe kan de wereld nou gewoon doordraaien en hoe kan iedereen nou gewoon doen, terwijl voor mij de wereld op zijn kop staat en het nooit meer hetzelfde zal zijn? Ik moest er echt even tussenuit. Weg van alles. Ademhalen. Het is een ontzettend intense periode geweest met mijn familie en iedereen die voor ons klaar stond. Nu moest ik echt even tijd voor mezelf, tijd met Remco en verder even helemaal niets. Daarom gingen we naar Lille.

Wat ik wilde gaan doen? Geen idee, gewoon weg. Misschien wel de hele dag aan de wijn, of shoppen tot ik er bij neer zou vallen, of ronddwalen, of dit allemaal of misschien wel helemaal niets. Wat ik nodig had, was een andere omgeving om me heen, andere gebouwen, een andere taal, een andere sfeer. Even niet in ons huis zijn, wat oh zo fijn is, maar tegelijkertijd de plek van veel verdriet, herinneringen en slapeloze nachten.

Ik zal eerlijk zijn, ik vond het heel moeilijk om een weekend weg te gaan. Er was een continue tweestrijd in mijzelf aan de gang: wilde ik me blijven vastklampen aan mijn verdriet of een stapje richting ‘verder gaan’, wat dat ook moge wezen. Allerlei heftige emoties gingen er door me heen en ik wilde geen keuze maken, want zo zwart-wit is het toch allemaal niet. En toch is het achteraf goed geweest dat we zijn weggegaan. Het wegzijn deed zijn werking. Even afstand nemen en geprikkeld worden door een andere omgeving. Mijn gedachten verzetten en ruimte maken in mijn hoofd.

Vooraf had ik me voorgenomen niets voor mijn blog te doen, geen aantekeningen te maken, geen foto’s, maar gewoon even er te ‘zijn’. Dat duurde zo ongeveer een halve dag… Het begon toch te kriebelen, want al doelloos rondlopend zag ik leuke plekjes, mooie gebouwen en ik vind het zo fijn om erover te schrijven. Dus waarom zou ik dat nu dan per sé niet doen? Het was immers niet voor niets dat ik enkele dagen na papa’s overlijden in zijn handschrift ‘Travel’ op mijn pols heb laten tatoeëren, als constante reminder aan hem en aan wat reizen in alle vormen voor me betekent.

Ongeacht hoe ik me voel, had papa gewild dat ik er altijd iets van zou maken, want opgeven is geen optie. En dus deed ik dat. Ik denk dat ik daar in Lille het eerste kleine stapje heb gezet in het vinden van een modus om met mijn verdriet om te gaan.

Een tijd lang heb ik me behoorlijk teruggetrokken en me alleen gericht op werk – waar ik gelukkig op veel begrip kan rekenen – en thuis zijn. Het gemis van papa zal pijn blijven doen en soms kruip ik nog steeds het liefst ver weg, maar ik kan en wil me er niet achter blijven verbergen. Ik moet ermee dealen en ik moet verder. Ik wil verder. Voorzichtig begeef ik me weer meer in het normale leven. Een verjaardagsfeestje, een etentje, wandelen door de Loonse en Drunense duinen, uitwaaien in Vlissingen en ik heb weer even geknuffeld met ons nieuwe nichtje Eline. Ik vind het fijn om met dierbaren samen te zijn. Regelmatig met dikke tranen, maar die mogen er ook wezen.

En Lille was echt te leuk om er niet over te schrijven, dus een blog daarover verschijnt volgende week. Allerlei andere ideeën voor berichten ben ik ook verder aan het uitwerken. En ik ben zo nu en dan weer op social media te vinden. Dus je gaat weer meer van me horen. Ik hoop dat je er net zo van gaat genieten om erover te lezen als ik ervan geniet om mijn reizen met je te delen.

Bedankt lieve lezers voor alle hartverwarmende reacties op het vorige bericht!