Onlangs las ik een interview in de Volkskrant met een Nederlands stel dat voor onbepaalde tijd met hun VW busje op reis is. Hedwig Wiebes vertelde dat ze geïnspireerd waren door andere stellen die als digital nomads de wereld over rijden en die zij via Instagram volgen. Naast dat ik het ontwapendend vond om over hun ervaringen te lezen (Hedwig vertelde over het rijkdom van #vanlife: haar kledingkast in het busje was kleiner dan haar lingerielade thuis) vond ik het een opvallend eerlijk verhaal. Zo vertelden ze ook over hun teleurstelling over andere wereldreizigers. Dezelfde mensen als die hen geïnspireerd hadden erop uit te rekken deden op Instagram voorkomen alsof ze fulltime fabulous aan het reizen waren, terwijl dit helemaal niet zo bleek te zijn. Tijdens de tripjes die de andere stellen maakten, schoten ze voldoende foto’s om ook de niet-reisdagen ermee te vullen.

Ook deelde de Hollandse nuchtere dame haar frustratie over de perfecte foto voor Instagram. Zo doet ze bijvoorbeeld moeite voor een mooi plaatje buiten met de laptop op schoot, terwijl ze net op tijd weer in het busje zit voordat het noodweer los barst. Ik vind dat er niets mis is met een beetje moeite doen voor een mooie foto. Don’t we all? Je wil ten slotte mooie plaatjes. Er zit wat mij betreft wel een grens aan, namelijk wat nog echt en eerlijk is tot aan wat eigenlijk compleet misleidend is. En dat bracht me op het volgende idee. Vandaag een open kijk in hoe het lijkt en hoe het er bij mij soms echt aan toe gaat.

Een lopende wereld-encyclopedie
Vroeger had ik de reisgids van een bestemming en drie varianten ervan al maanden voor vertrek uitgelezen, bestudeerd en samengevat. Nu weet ik inmiddels dat ik me liever laat leiden door, tja the flow of zo. Ik lees een reisgids vaak pas in het vliegtuig een beetje door, de rest van de inspiratie voor de reis haal ik uit andere blogs in Instagram. Dankzij een redelijk goed geheugen kan ik veel feitjes onthouden. Toch schrijf ik veel informatie die ik tijdens een reis opdoe in een reisdagboekje. En als ik dan een blog ergens over schrijf, zeker als het een tijdje geleden is dat ik ergens was, dan moet ik regelmatig weer info opzoeken. Een reis-triviant-spel durf ik wel aan, maar een lopende encyclopedie? Nee, dat ben ik helaas niet 😉

Inpakken is na al die reizen een makkie geworden
Inmiddels weet ik goed wat ik mee wil nemen en zelfs de toilettas en rugzakken staan altijd al gedeeltelijk ingepakt klaar. Maar het inpakken zelf, dat gaat er redelijk chaotisch aan toe. Ik stel het zo lang mogelijk uit, I don’t know why. Dan ga ik eerst alles dat ik mee wil nemen op de grond in een slaapkamer klaarleggen. Vervolgens ga ik de handbagage van Remco en mij doen als eerste inpakken, want daar moeten immers alle het belangrijke spullen eerst in. Daarna verdeel ik alle kleding van ons gelijk over de twee grote backpacks. Op dat moment is de slaapkamer een grote puinhoop geworden. En op de terugweg? Dezelfde aanpak. Just to be sure.

Hoe inpakken eraan toe gaat…

Versus wat ik je graag laat zien.

Vliegreizen zijn relaxt
Vliegen vind ik om een aantal redenen inderdaad super chill. Maar er zijn ook echt wel een paar reden waardoor ik toch zo nu en dan wat minder ontspannen ben. Ik ben bijvoorbeeld altijd bang dat de grote backpack niet aan komt. Helaas heb ik het al een paar keer meegemaakt en ik vind het zo irritant. Dus dat wachten bij de bagage belt vind ik echt zooo spannend! Daarom heb ik altijd naast de usual spullen ook alle opladers van belangrijke apparaten, ondergoed, make up en alle souvenirs in mijn handbagage.

Ook vind ik het bij vertrek spannend of het vliegtuig niet over-geboekt is. Ik heb het ook al een keer meegemaakt en eerlijk gezegd kwam ik toen goed weg, want ik kreeg een vervangende plek in business class. Maar het zal je maar gebeuren dat je echt niet mee kunt… Dan ben ik toch altijd weer blij als alles in orde blijkt te zijn. Op de terugweg zou ik dat overigens veeeel minder erg vinden natuurlijk, dan bied ik me graag vrijwillig aan om langer te blijven 😉

Een echte avonturier
Ik hou van bergen, van hiken en van vergezichten. Maar eigenlijk ben ik qua hoogtes vaak een held op sokken (of op stokken in mijn geval). Ik vind een berg omhoog lopen en klimmen afgezien van de inspanning onder een brandende zon niet zo’n probleem, maar steile afdalingen vind ik regelmatig best eng. Ik zou wensen dat ik als een jonge hinde naar beneden kwam gelopen. Zo gaat het soms helaas niet helemaal. Gelukkig is Remco er dan om me aan te moedigen als ik voorzichtig voetje voor voetje naar beneden schuifel. De foto bovenaan is wat ik je graag laat zien. De foto hieronder is van een heel stijl stukje dat ik toch een beetje eng vond. Klein verschil hè?

Het gaat om de reis, niet om de bestemming
Daar kan ik het helemaal mee eens zijn, maar ik kan er echt niets aan doen…. Ik HAAT wachten! Echt heel erg, en ik word soms best zenuwachtig als ik niet weet hoe lang iets gaat duren. Dat hoort allemaal bij reizen, ik weet het, maar ik voel het nou eenmaal zo. En sommige ervaringen maken mooie verhalen voor thuis, maar zeg nou zelf, het is misschien een grappig verhaal thuis, maar jij wordt toch ook niet dolgelukkig als je in de verzengende hitte aan het wachten bent op die bus die nooit komt?

Dus de mooie foto’s die ik met je deel, ze zijn allemaal echt, zonder filter en op plekken waar ik echt ben geweest. Alleen soms heb ik er dus wel een beetje moeite voor gedaan. Ik hoop dat je dat niet erg vindt 😉