De laatste tijd is het weer regelmatig raak. File onderweg naar werk. File onderweg naar huis. Of op een echt slechte dag file op beide trajecten of zelfs file in het weekend. Er zit door de ervaring wel wat rek in. Een vertraging van tien minuten beschouw ik niet eens meer als file. Wordt de weg voor zover als ik kan kijken verlicht door matrixborden die 50 knipperen, oh boy, dan is het feest. Dan voel ik de frustratie al opkomen. Het OV in Nederland is niet veel beter, afgaande op de berichten op Facebook hebben treinen altijd vertraging. En dan is het de kunst om bij dit alles positief te blijven.
Een beetje relativeren helpt daarbij. Twee uur in de auto in Nederland, dan kun je al een grenspost over zijn. Maar twee uur in India, dan ben je misschien nog niet eens de provincie uit. En voor een busreis van Iguazu naar Cordoba in Argentinië, trek daar maar rustig twintig uur voor uit. Maar wat was die busreis leuk met de mensen die ik er leerde kennen! Of die rit in Nepal, waarbij de bus vol zat en ik op het dak terecht kon en een geweldig panoramisch uitzicht had. Of toen er stakingen waren in China waardoor de bus urenlang niet verder kon en ik vanwege toiletbehoeften in een klein dorpje terecht kwam om vervolgens kennis te maken met DE MEEST RANZIGE WC EVER!
De beruchte wc in China. Ziet er peaceful uit, maar schijn bedriegt!
Of zes uur lang opgepropt op de achterbank van een minibusje door Mexico, waarvan ik zou zweren dat het een twee- of hooguit een driepersoons bankje was, maar zeker geen vier! Of toen ik in Bolivia uit de bus moest om via een pondje naar de overkant van het water gebracht te worden en de bus op een ander bootje ging, want het gewicht van de bus en de passagiers zou de bus doen zinken.
Daar gaat ie dan, de bus op een bootje…
Of toen ik in Thailand ’s avonds laat op een verlaten station zat te wachten op een trein die maar niet kwam en een militair het nodig vond me gezelschap te houden, maar een gesprek ging nauwelijks, want hij sprak geen Engels behalve ‘everything ok, I take care for train and you” en dat herhaalde hij iedere vijf minuten glimlachend.
Uren en uren heb ik tijdens reizen gewacht op vervoer. Uren heb ik zittend, staand, hangend en liggend in allerlei vervoersmiddelen doorgebracht. Uren heb ik in files gestaan en allerlei ander oponthoud gehad. En weet je, ik zou het zo weer over doen! Het hoort voor mij bij reizen. Het onverwachte zorgt voor avontuur, of op zijn minst voor leuke herinneringen.
Wat zou het geweldig zijn als de ritten en files in Nederland ook steeds tot leuke avonturen leiden. Dat je helemaal happy op je werk aan komt. “Yes, ik had vanmorgen weer file! En weet je wat me nou toch gebeurde… 😀 “.
Voor al die keren dat het enkel een rit van A naar B is zonder benoemenswaardige ervaring, hoop ik dat je herinneringen aan je reizen je net als mij een beetje door de file heen slepen tot je weer de volgende twintig meter kunt rijden 😉
Good luck!
OP de bus…
1 Comment